Debiut królów garage punka. Prymitywnie, surowo i tanecznie.
Debiutancki singiel jednej z najlepszych, moim skromnym, kapel ostatnich lat. Energiczne i mocne, a jednocześnie bardzo melodyjne. Trashowy punk'n'roll z organkami, który rozrusza każdego. Trzon zespołu stanowi małżeństwo, państwo Roe. Mąż jest wokalistą i jednocześnie perkusistą.
Debiut najdłużej istniejącej kapeli Micka Collinsa (Gories, Blacktop). To zespół znany z tego, że energetycznego rock'n'rolla miksuje z popowymi melodiami (sic!). Ale na tym krążku jeszcze swojego stylu nie mieli uformowanego. I jest mój ulubiony ich krążek. Chaotyczna mieszanka, od hałaśliwego punkrocka pełnego "noise'owych brudów" przez melodyjny rock'n'roll po wycieczki w stronę oldskulowej psychodelii. Klasa sama w sobie.
John Dwyer to kolejny nadludzko płodny bohater tego bloga. Coachwhips to jedna z wielu jego kapel, żeby tylko wymienić The Hospitals czy Thee Oh Sees. Podobno na początku Coachwhips miało być jednoosobową orkiestrą grającą muzykę awangardową. Szybko do Dwyera dołączyłą jednak pewna para i kapela zaczęła siać nie lada zniszczenie. Punkowa prostota, zadziorność i tempo oraz do bólu rock'n'rollowe riffy. Specyficzna minimalistyczna perka kojarząca mi się z Gories i Oblivians. Słynęli też z tego, że ni ch nie da rady zrozumieć choćby fragmentu tekstu. Płyta kurewsko głośna, tak więc słuchać tylko późnymi nocami. 250% trash!
Nazwa kapeli wzięta z piosenki Howlin' Wolfa. Znowu, po Gories, blues bez basu. Jego brak rekompensuje uroda dwóch pań składających się na cały zespół. No dobra, umiejętności. Grały - ze dwa, trzy lata temu się rozeszły - minimalistycznie i psychodelicznie. Czasem brudno i zadziornie, ale na tej płycie pazura jeszcze niewiele. To ich debiut, porażający niesamowitym, pustynnym klimatem (stoner?!). Kojarzy mi się ze starym dobrym kinem drogi. Tara udziela się obecnie w garage punkowych Turpentine Brothers. Margaret z kolei przez chwilę zasilała szeregi Tennesee Tearjerkers, kapeli Jacka Yarbera z Oblivians. Obecnie gra solo (jako Margaret Airplane Man) i tworzy muzykę do swojej macierzystej kapeli podobną, ale miksuje ją jeszcze z elektroniczną muzyką transową. Gdzieś niedługo jej debiutancki album ma wyjść.
Koncert z 1995 roku wydany z okazji reaktywacji. Panowie ostro czadzą do samego końca bez oznak zmęczenia, bawiąc się chwilami w chaotyczne improwizacje. Zajebiste kawałki i zajebista jakość. Niemało coverów (np. Compulsive Gamblers, Demolition Doll Rods), ale jak to ktoś napisał, Oblivians grają cudze kawałki tak jakby do nich należały. Większość utworów w nieco innych wersjach niż na wydawnictwach studyjnych (perkusja!). Album wydany tylko na vinylu, do kupienia jedynie podczas gigów Oblivians/Gories lub u wydawcy;)
To jedyne jak na razie pośmiertne wydawnictwo popaprańców z Memphis, to istna rock'n'rollowa rzeź. Dwa covery wczesnych Oblivians nagrane tuż przed rozpadem Lost Sounds. Jak dla mnie przebijają oryginały.
Mrocznie i agresywnie. Od gotyku i metalu, przez nową falę po punk i rock'n'roll, czyli trzy utwory definiujące black wave. Lost Sounds w pigułce! Jedno z moich ulubionych małych wydawnictw.